Engel i snøen

Engel i snøen
Av: Anders Totland

Engel i snøen er ein godt skrevet bok av Anders Totland. Det handler om en eg person og ein gut med navn Jonas. Det meste av handlingane er på eit sjukehus fordi noko har hendt med” eg” og Jonas. Me veit ikkje kva som feilar barna, forfattaren seier ikkje noko om dette. Heile handlinga i boka er egentlig litt trist. ”Eg” har det bra med vennene sine men dei blir alle stadig dårlegare. Det gjer at ”Eg” personen føler seg dårlegare, nesten som om det er smittsomt.

Forfattaren er kjempegod til å la lesaren dikte med når han ikkje skrivar alt. Ikkje engong i slutten av boka avslørar forfattaren kva ”eg” personens navn er. Det kan irritere at man ikkje veit kva ”eg” personen heite når boka er ferdig. Det er bra at forfatteren ikkje bare lar ”eg” personens situasjon gå på skinner. For da blir det ikkje noko artig å lesa teksten. Det kan vera litt vanskeleg å følgje med når det er så mange personer, men det er berre mi meining. Man kan prøve å setja seg inn i fortellinga å føle på livet til ”eg” . Korleis han ser, tenkje, opplevar og høyrar. Du kan tenkja korles han ser ut. Farge på håret og høyden for eksempel, det er kult at man kan dikte litt.

Eg synest boka var veldig intressant. Litt spennande og litt trist på ein gong. Eg kan anbefale boka til andre.

Engel i snøen- Anders Totland

Boka handlar om ein ung gut som bor på eit sjukehus med andre sjuke ungar. Gjennom hela reian i denna boka får vi vita om alle vennane og korleis det er og vere sjuk som unga.

•Eg syns boka startar litt treigt fordi man fortsår ikkje heilt kor man e.

•Høydepunkt: eg syns høgdepunktet er når alle står uttanfor vindauge til "Eg" personen.

•Vendepunkt: vendepunktet er når "Eg" personen står i vindauge til og gå opp på taket, så blir han/ho til et snøfnug (Når "Eg" personen dør)

•Boka sluttar ganske overaskande, men man får eigentleg ikkje vite kva som eigentleg skjer. Så vi må tenkje oss te kva som skjer.

•Nei eg syns ikkje boka var vanskeleg å legge fra seig, for det e ikkje den besta boka eg har lest, men ikkje den værste hellar.

•Det e hellar ikkje så lett å kjenne seg igjen i handlingen, for dem som ikkje har opplevd det sjøl , men forfattaren får oss med på fortallingan.

•Boka var på nynork som får boka til å ikkje vike så interessant, men når man startar med boka er det ikkje så ille å lesa nynorsk og det e ganske lett og forstå.

Eg oppleve boka som litt forvirrande i starten fordi forfattaren sjår vekk fra mykje av informasjonen, så vi må tenkje mykje sjølv på kva som skjer, men etter kvart bynte eg å tenkje sjølv og da var boka ganske bra.

Det som gjorde boka bra var at forfattaren tvinger oss til å lesa mellom linene.

Andre bør lesa denna boka fordi vi får andre sine synspunkt på temar vi kanskje ikkje opplevar i våra liv som får oss til å tenkje på det på ein annan måte. Forfattaren har skreve boka sånn at vi verkeleg tyde situasjonen.

Så eg syns boken var ganske bra fordi forfattaren har synspunktet te ein pasient som faktisk er den som fortellar fortellingan og ikkje forfattaren.

Vi er som snøkrystallar

Engel i snøen

Anders Totland

Utgitt i 2016

Engel i snøen er ein bok som handlar om "Eg" og kva som skjedde rundt h*n. "Eg" har ein venn som heitar Jonas og "eg" pleiar å spelle piano med silje. Boka handler om kva som skjer med "eg" vidre og med vennane til h*n. Boka er meiningfull og trist.

Eg opplevde starten av boka som en roleg og grei start, og det tok litt tid før man skjønte kva som skjedde å vor de var.

Om dette er vendepunkte er eg litt usikker på, men eg tror at vendepunkte va da "eg" snakka med mor til jonas om døden, og kanskje fikk ett nytt syn på døden. Slutten på boka var kanskje litt overaskende for nokon, men for andre hadde kanskje klart å tenkt seg til kva som kom til å skje.

Eg synast ikkje boka va spesielt vanskelig å legge frå seg, men i noen perioder var den det. Den kan variere fra peson til person, fordi nokon kan kjenne seg igjen i temaet og kanskje de synast at boka var meir speennande enn eg synast. Ettar å ha lest boka fikk eg et litt annet syn på enkelte ting i hverdagen som vi tar forgitt, som at for de fleste av oss tenke ikkje vi over kor heldige vi er som leve et så bra liv.

Boka var heilt grei å lese, men den var på nynorsk som var litt vanskelig i starten men nynorsken ble glømt ganske fort. Dialog er litt ofte brukt i boka, og setningane varaierte nokon var korte, men andre var lange. Det litterære virkemidle som blir brukt mest trur eg er å lese mellom linjene, og boken gir mye rom for å tolke den på din egen måte. Leseren får på en måte lov å være med å dikte å fantasere. Snø var eit symbol i boka. Far til "eg" tar blant anna opp at menneskar er som snøkrystallar, alle e ulik seier faren til "eg". Det blei også tatt opp at snøen smelta og forsvinner på samme måter som mennesker forsvinner.

Eg vil si at temaet var døden, fordi det blir litt hinting t døden nokon ganger. Og eg trur at forfatteren ville få fram et budskap med å skrive boka, og eg synast han fikk fram budskapet på en grei måte. Eller eg mene buskapet er at vi må sette meir pris mykje av det vi tar forgitt, eg veit ikkje om det va det budskapet egentlig var men det va min tolking av det. Det var kanskej nåkka av det beste med boka at man fikk lov å dikte med å tenke litt sjølv ka som kommer til å skje.

Den svake siden av boka var kanskje at den var på nynorsk, men for de som er vant med nynorsk og lika det syns vell bare at boka er på nynorsk er bra. Budskapet og historia i boka syns eg andre å burde få lese, og eg vil si at denna boka burde bli lest av fleir å bli nominert til uprisen.

Terningkast: 5

Bokmelding av boka "Engel i snøen"

"Det finaste eg har lest om død"

Min klasse har vore så heldig å få lest denne nylanserte boka "Engel i snøen". Dette er min vurdering etter å ha lest ho.

Da eg leste tittelen på boka tenkte eg med ein gang at det var vinter og at det var nokon som lagde avtrykk av ein engel i snøen. Forfattaran som har skriven boka heiter Anders Totland. Boka er nylig komme ut, og eg trur ikkje dette er ein bokserie, med tanke på korleis boka sluttar. Dette er ei bok i sjangeren ungdomsroman, og er ein av de finaste romanene eg har lest. Forfattaren seier ikkje om eg-personen er ein gut eller ei jente, så det må man tenkje seg sjølv når man lesar. Birollane består av faren til eg-personen, mor til Jonas, Jonas, Leander og Silje. Boka startar in medias res ved å skildre omgjevnaden, men startar eigentleg litt dødt. Høgdepunktet er når Jonas blir frisk, og vendepunktet er når Silje dør. Boka har ein åpen slutt. Fordi det var på ein måte forventa. Eg klarte så vidt å legge fra meg boka når eg hadde begynt å lese, for eg lurte så mykje på kva som ville skje til slutt. Det var både ytre og indre spenning. Dette er ein historie som kunne ha skjedd i vrikeligheten. Boka var fylt med omhug, kjærleik og varme, og er i det hele tatt veldig rørende. Boka visar kvor vanskelig livet kan være. Kreft nemnes ikkje ein eneste gang, men eg antar at det er kreft: "Det går ikkje så bra med Jonas. Han har begynt på ein ny kur som tar knekken på han. Om natta høyrer eg gjennom veggen at han kastar opp, og stemma til mora som prøver trøysta. Om dagen ligg han stort sett og orkar ingenting."

Boka er på nynorsk, og eg tenkte ikkje noko på det. Boka var lett å lese, ho hadde både korte setningar og avsnitt, skildrar ofte omgjevnaden, har mykje skriven mellom linjane og hadde mykje replikker. Eksmepel: Forfattaren brukar mellom linjane når han skrivar at Silje er død: "Ho slutta puste." Han brukar snø som eit symbol det ble gjenntatt og beskrive mykje. Eit virkemiddel forfattaren brukar også brukar er kontrast. Han brukar kontrasten mellom friske og de som lid av kreft. Språkbruket til denne boka passet bra til bokas innhald. Ingen banning eller noko slikt.

Temaet for denne boka handlar om at ho visar kvor vanskeleg livet kan være, og eg trur at forfatteren har skriven ho for at andre kan vise empati og for å vise ein kontrast mellom friske og de som lider ut av sykdommen kreft. Budskapet er på ein måte at kreft kan ramme alle. Denne boka bør nomineres til Uprisen, fordi det er noko av det finaste eg har lest om død. Eg gir 5 av 6 snøkrystaller.

Ida Marie Haug

Dette er ein bok som må nytes, ikkje slukas

-Engel i snøen, Anders Totland, 2016

Handlinga går ut på at leseren får eit innblikk på korleis "Eg" har det på sjukehuset. Eg møter mange forskjellige personar, der mennesker døjr og drar hjem friske. Tankene til "Eg" er dype, og spørrande.

Boka var veldig fengende, ho har ein fin flyt og etter hvert glemmer man at den er på nynorsk. Boka starter in media res, og da får me lese om at eg-personen tenkjar dype tankjer. Vi får nesten ikke vite noko annet enn at det snør ute.

Eg mener at spenningskorga er ganske lik heile tida, siden man alltid må lese mellom linjene. Det er viktig å alltid konsentrere seg for å forstå kva som skjer. Slutten er både forventende og overraskende, spesielt siden foratteren aldri røper helt kva som skjer. Boken er ikke særlig lang, så man fikk lyst å lese den ferdig med en gong. Jeg tenkjar at det både er indre og ytre spenning, fordi vi ofte leser om tankane til eg.

Boka vil nok ikkje la meg se på vanlige hendelser med nye øyner, fordi sykdom allereie er nokko eg ikkje ønsker at skal forekomme hos nokkon. Men samtidig fikk man eit innblikk i korleis menneskar med kreft oppleiver livet på sjukehuset. Boken lignar ikkje på andre bøker eg har lest. Eg tenkjar at historien er veldig realistik.

Boka vart ganske lett å lese, men samtidig ganske vanskelig å forstå. Dette kommer av at forfattaren aldri fortalte noko om kva som egentlgi skjedde. Det er en del dialog, der eg snakkar med mennesker på sjukehuset. Me for det meste får vi høyre tankane til eg, og korleis han tenkjar på livet.

Forfatteren brukar forskjellige virkemidlar, som symbolar, framapek, kontraster og samenlikningar. Han bruker for eksempel symbolar når han samenlignar menneskar med snøfnugg, og når han beskriver hvordan dei forandrer seg i løpet av noko som kan virke som eit år. Språkbruken passar godt til bokas innholdet.

Eg meine at detta er ein bok med mange forskjellige temaer, spørs korleis du tenkjar sjølv. Han er både trist og vakker, på mange forskjellige måtar. Hovudtemaet er kanskje død, korleis livet på sjukehuset er når du vet at mange rundt deg døyr.

Forfattaran har kanskje skrevet boka fordi han har opplevd noko av det sama sjølv eller fordi han vil at lesaren skal få ei inblikk i korleis menneskjar som er sjuk har det. Dette gjer at boka får eit veldig bra bodskap.

Bokas styrke er måten forfatteren skriv på, han fortelljar på en måte som treffar lesaren langt inn i sjela. Eg tykkjast at boka er litt kort, men det tyde ikkje at det er en svakheit. Boka burde heilt klart leses av andre, og kan nok være en vinnar av urprisen.

Terningkast: 5